de Tweelingcoach

"Ik voel me schuldig als ik meer tijd doorbreng met eentje."

En ik begrijp het helemaal. Je wilt absoluut niet dat een van de kinderen het idee heeft dat je hem of haar minder lief vindt. Gisteren werd ik geïnterviewd voor de Ouders van Nu en ook in dit interview kwam het schuldgevoel van tweelingouders ter sprake. We zijn zo bezig met het eerlijk verdelen van onze aandacht, zodat we ons niet schuldig hoeven te voelen, dat we vaak de behoeftes van onze kinderen een beetje over het hoofd zien. Ik zie dat eigenlijk een beetje zo:

Elk kind heeft een eigen emmertje van aandacht. En elk emmertje heeft een ander formaat. Het ene kind – laten we deze Fret noemen – heeft een hele grote emmer en dus veel aandacht van papa en mama nodig. Bij het andere kind – Karel – is de emmer wat kleiner en is hij ook sneller tevreden.

Stel je voor dat jij jouw aandacht evenredig verdeelt. 50/50. Wat gebeurt er dan met die emmertjes?

Fret heeft veel aandacht van papa en mama nodig. Als zijn emmer goed gevuld is kan Fret prima zelf spelen, luistert hij beter en is hij liever voor zijn broertje Karel. Maar krijgt Fret niet de aandacht die hij nodig heeft, dan word hij hangerig, claimt mama en lijkt niks goed.

Karel is wat sneller tevreden en zijn emmer is wat sneller vol. Al die extra aandacht vind hij eigenlijk maar niks. Wanneer zijn emmertje vol zit wil hij gewoon lekker spelen. Die extra knuffels, kusjes en aandacht van mama leiden hem alleen maar af van hetgeen dat hij wil doen. Karel duwt je weg, raakt geïrriteerd en zondert zich af.

Is het dan nog wel zo handig om jouw aandacht 50/50 te verdelen?

Het emmertje van Karel loopt over en jouw water (energie) wordt eigenlijk verspilt. Deze kon veel beter gebruikt worden voor de emmer van Fret.

Alles eerlijk en evenredig verdelen werkt heel goed om jouw schuldgevoel tegen te gaan, maar negeert de individuele behoeftes van jouw tweeling en staat daarmee hun authentiek opgroeien in de weg. Dat klinkt heel zwaar, maar lees even het volgende: Volgens het eerlijk verdelen-principe zouden jouw kinderen dezelfde behoeftes hebben, hetzelfde nodig hebben en hetzelfde willen. We weten dat dat niet zo is. Het blijven twee eigen individuen met eigen voorkeuren. Door de kinderen constant hetzelfde te geven, benadruk je onbewust dat de kinderen hetzelfde (moeten) zijn.

Een 60/40 verdeling zou dan veel passender zijn.

Alleen voorkomt dat niet een knagend schuldgevoel aan jouw kant. Vaak zit daar veel meer achter. Ga eens op onderzoek wat dat schuldgevoel echt veroorzaakt. Welke onzekerheid zit daar? Welke angst? Ik help je hier heel graag bij. Wees welkom! Stuur me even een berichtje en we plannen een gratis Tweeling Spar sessie in.