Ode aan de mede-Tweelingmama’s! (Ook aan alle andere mama’s trouwens, maar daar gaat het even niet over haha! )

Laurie (van de Coacherij, waar ik een level-up dag deed) stuurde me vorige week een appje. Haar neefje was komen logeren en ze voelde zich net een tweelingmoeder. Ze was zelfs geïnspireerd tot schrijven! (Daar moeten we nog even op wachten..) Toen besefte ik nog maar eens hoe pittig we het soms hebben als tweelingouders, terwijl we dat vaak niet eens door hebben! Ik hoef het hele riedeltje niet op te schrijven, want wij weten wel wat er allemaal komt kijken bij het verzorgen van 2 baby’s, bij het voeden, luiers verschonen, zindelijkheidstraining van 2 peuters die op alles “nee” zeggen, boodschappen doen met 2 baby’s of 2 kleine kinderen, enzovoorts, enzovoorts.. Daarover dus gesproken: Laurie appte me een foto van haar dochtertje en haar neefje, wie maar een half jaar ouder is dan haar dochtertje. Twee boodschappenwagens, in elk een kindje. Best pittig concludeerde ze ’s avonds. “En dan had ik nog mijn man mee!”  Op dit soort momenten besef ik maar weer dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is wat we doen en dan is het best leuk dat een “gewone” mama (overigens heeft Laurie 3 kinderen van verschillende leeftijden, lijkt me ook niet altijd makkelijk! ) even wat extra waardering uitspreekt naar de tweelingmoeders!  

Boodschappen doen ging bij ons meestal zoals de foto hiernaast! Twee kinderen in de wagen (nee niet in het zitje maar gewoon in de wagen, een tweelingboodschappenwagen hebben ze helaas niet). En dan heel nauwkeurig je boodschappen in de wagen leggen, hopend dat je geen been plet met een zwaar pak melk. Meestal nam ik wel iets van een dekentje mee, maar als ik die vergat… Lang leve de luiers! 

En dan… Voordat je binnen bent, ben je al 3x aangesproken over hoe schattig dit tafereel wel niet is en dat ze zo op elkaar lijken! (Aan de tweelingmoeders met kleine kindjes: het wordt minder naarmate ze groter worden, geloof me! )

Eenmaal binnen, wordt je nog 2x aangesproken, probeer je je boodschappen bij elkaar te sprokkelen, ben je ondertussen aan het tetrissen met je boodschappen (want oh die beentjes.. Waren die altijd al zo lang? ) en probeer je beleeft te glimlachen en te reageren op alle andere mensen in de supermarkt die het nodig vinden er iets over te vertellen. Zo leer je met een tweeling dat iedereen wel iemand in de omgeving heeft met een tweeling en dus weet hoe het is om een tweeling te hebben (“Oh ja, de vrouw van de man van de neef van mijn achterbuurvrouw heeft ook een tweeling… Druk he!”). Naja, ook hier kan ik nog wel even over doorgaan, maar waarschijnlijk hebben jullie alle opmerkingen inmiddels ook al vaak zat gehoord. In mijn achterhoofd houd ik dan altijd maar dat die mensen het allemaal super goed bedoelen, niet weten dat we deze opmerkingen al 100x per dag krijgen en dat glimlachen de beste reactie is.

Dan het afrekenen, alle spullen weer uit de wagen en vervolgens proberen in tassen te doen. Wat nog niet zo makkelijk is met 2 kinderen in de boodschappenwagen, want waar laat je nou die volle tassen? Dan maar bij de auto inpakken. Alle boodschappen mogen weer los terug in de kar (het tetrissen begint opnieuw ) en de tocht naar de auto wordt ingezet. Hopend dat je nu in 1x de auto weet te bereiken, zonder al teveel opstoppingen. Het leuke van die boodschappenwagentjes is, is dat ze altijd wel stiekem nog wat doorrijden of wegrijden als je denkt dat ze stilstaan. Echt stilstaan doen ze nooit! Eerst kind 1 in de auto zetten, ondertussen het boodschappenwagentje in de gaten houden (want daar zit nog een kind in en je wilt niet dat dat wagentje ineens gaat rijden bij een beweging van het kind dat er nog in zit), dan kind 2 in de auto zetten en maar hopen dat ze geduldig zijn tijdens het inpakken van de boodschappen. En dan zit je uiteindelijk, later dan je van tevoren had bedacht, in de auto terug naar huis en hoop je dat ze (de kinderen, niet de boodschappen – flauw, ik weet het ) niet in slaap vallen in die 10 minuten naar huis, want dan slapen ze thuis niet meer! HALELUJA!! 

Ik ben gewoon moe geworden tijdens het typen van dit verhaal. Onze dames zijn inmiddels 3, dus tijdens het boodschappen doen sta ik nu voor andere uitdagingen (“Ik wil Woezel en Pip kaas, ik wil een eierkoek, ik wil die .. en die…” – Unilever speelt goed in op het schuldgevoel van mama’s! Maar dat is weer een ander verhaal!) 

Dus… Inmiddels is dit verhaal erg lang geworden, en brei ik er een eind aan! Nog een laatste tip: Blijf ademen en glimlachen. Ik citeer ook nog even Moeder Teresa voor het moraal van het verhaal: “Vrede begint met een glimlach, en een glimlach is het begin van de liefde.”