We zaten al een poosje op een heerlijk plekje in de zon. Kleedje mee, drinken mee en iets lekkers. Schepjes, emmertjes en een voetbal mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Je moet je voorstellen dat het een groot uitgestrekt gebied is. Diegene die me volgen op Instagram hebben het gisteren kunnen zien. De meiden gingen steeds verder van ons vandaan spelen. Het is een groot open gebied, dus we konden hen prima in de gaten houden, maar toch… Op een bepaald moment waren ze echt ver. En het allerliefste ga ik hen dan halen. Veilig onder moeders vleugels. Maar ik weet ook dat er weinig kan gebeuren, ik kan hen nog steeds zien en in de gaten houden. Ze zijn met zijn viertjes en er zijn meer volwassenen met kinderen. Maar het allerbelangrijkste; ze hadden de grootste pret! Dus deze moeder moest zich maar een beetje intomen. Controle loslaten, de kinderen het gevoel geven dat ik hen vertrouw. En dat is toch een beetje waar het ouderschap om draait. 

De eerste jaren van het leven van onze tweeling staat in het teken van de complete verzorging. Voeding, luiers, wassen en veel liefde. Onze baby’s hebben ons nodig om te overleven. Maar naarmate zij ouder worden, moeten wij steeds meer loslaten van die complete verzorging. Ze mogen zelf gaan ontdekken hoe het leven werkt. En meestal vergeten we rond de peuterfase een beetje dat hen steeds meer los mogen laten. Hierdoor ontstaat de meeste strijd met onze peuters. Wij willen bewust en onbewust nog alles voor hen doen, terwijl zij steeds meer “Zelluf” willen doen. En als ze dan nog ouder worden, hebben ze nog meer behoefte aan vrijheid. Alleen boven spelen, zonder mama een rondje fietsen, alleen buiten spelen, dat soort dingen. Voor ons mega spannend in het begin, maar zo belangrijk voor hun zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Want als zij ontdekken dat ze steeds meer kunnen zonder papa of mama, dan voelen ze zich zo groot! Hoe ouder onze kinderen worden, hoe meer vertrouwen we hen moeten geven. Wanneer kinderen voelen dat papa en mama hen vertrouwen – hoe jong ook – dan zullen zij hun uiterste best doen om dat vertrouwen niet te schaden. Hoe strenger jij voor jouw kinderen bent, hoe rebelser zij gaan doen.

Dus gisteren liet ik hen maar gaan. Natuurlijk hield ik het nauwlettend in de gaten, maar ik gaf hen de vrijheid om zelf te ontdekken. Zolang ik hen kan zien en zij mij kunnen zien, is het goed. Ga maar mijn kuikentjes.. Ontdek de wereld en alles wat erin hoort. Veilig onder moeders vleugels is ook maar saai. En over een tijdje passen jullie daar helemaal niet meer onder. Als ze dan vol trots komen vertellen hoe ver ze zijn gegaan en dat ze met andere vreemde kindjes hebben gespeeld (dat is hier echt heel bijzonder ), dan kan ik alleen maar beamen dat ze meer kunnen en weten dan dat ik soms denk. En dan knuffel ik hen helemaal plat en zeg ik dat ik trots op hen ben. En dat ik heel blij ben dat ik hun mama mag zijn. En zo eindig ik heel romantisch mijn blog van vandaag.